Από τον Αύγουστο του 2009 ζω και πάλι στη Γερμανία, μετά από πενταετή παρένθεση στη Μεγάλη Βρετανία. Μετά από το μικρό «πολιτισμικό σοκ» της νήσου, επανήλθα στην οργανωμένη και προβλέψιμη ζωή της κεντρικής Ευρώπης (ή για να ακριβολογώ, βορειοκεντρικής Ευρώπης, καθότι το Αμβούργο είναι κομματάκι βόρεια) (παρένθεση: το Κέιμπριτζ στο οποίο βρισκόμουν πριν το Αμβούργο είναι πιο βόρεια από το Αμβούργο στο χάρτη, αλλά καθότι νησί, το κλίμα του είναι πιο ήπιο, κλείνει η παρένθεση).

Το θέμα μου είναι τα σκουπίδια: κάπως μπανάλ, αλλά αν το δει κανείς από οικολογική πλευρά, πολύ σημαντικό. Ας κάνουμε μια πρώτη σύγκριση, από προσωπική εμπειρία. Πόσο συχνά μαζεύουν τα σκουπίδια στις διαφορετικές χώρες;

• Στη Γερμανία, μια φορά τη βδομάδα
• Στην Αγγλία, μια φορά το 15θήμερο (στο Κέιμπριτζ αυτό), περισσότερα γιατί τόσο σπάνια παρακάτω
• Στην πατρίδα-Ελλάς, κάθε μέρα…

Το επόμενο λογικό ερώτημα είναι, που τα πετάμε:
Στη Γερμανία που όλα είναι οργανωμένα και κάποιος έχει κάτσει και έχει καταστρέψει νευρώνες και για τη παραμικρή λεπτομέρεια της καθημερινής ζωής, τα σκουπίδια πετιούνται σε κοντέινερς, τα οποία όμως είναι σε ειδικό σκεπασμένο χώρο και είναι προσβάσιμα μόνο από τους ενοίκους, συνήθως μάλιστα με κλειδί. Ιδού τα δικά μας:

Στην άκρη της πολυκατοικίας να μην πολυφαίνονται, κλεισμένα μέσα σε τειχίο, με ένα καπάκι (που κλειδώνει παρακαλώ) από πάνω (μην τυχόν και μπει καμμιά γάτα ή ποντίκι μέσα και τα ρημάξει) (παρένθεση: αδέσποτη γάτα ή σκύλος στη Γερμανία είναι σαν παπάς σε ποδήλατο στην Ελλάδα: εξαιρετικά σπάνιο θέαμα. Ποντίκια από την άλλη τη νύχτα εμφανίζονται συχνά – επίσης υπάρχουν πολλά σκιουράκια).

Στην Αγγλία όπου ο κόσμος μένει σε κουτιά που τα λένε σπίτια, τα σκουπίδια φυλάσσονται όπου βρούμε. Στη δικιά μας περίπτωση, που μέναμε σε πολύ στενό δρόμο που δεν χωρούσαν πλαστικοί κάδοι, τα σκουπίδια φυλάσσονταν σε μεγάλες άσπρες πλαστικές σακούλες (δωρεάν διατειθέμενες από τον δήμο) στην ας-την-ονομάσουμε-αποθήκη-και-ας-είμαστε-ευχαριστημένοι-που-υπάρχει στο πίσω μέρος του σπιτιού. Ιδού φωτογραφικό ντοκουμέντο:

Φαίνονται οι άσπρες σακούλες μαζί με τα απλωμένα ρούχα μέσα στην ας-την-ονομάσουμε-αποθήκη-και-ας-είμαστε-ευχαριστημένοι-που-υπάρχει. Σε άλλα σπίτια που έχω μείνει και ανάλογα με τον διαθέσιμο χώρο υπήρχαν κάδοι ή ακόμα και μεγάλα κοντέινερς γερμανικού τύπου (σπάνιο αυτό, αλλά να μην κακολογώ το UK συνέχεια).

Για την Ελλάδα δεν χρειάζεται να κάνουμε μεγάλη κουβέντα, τα σκουπίδια πετιούνται συνήθως οπουδήποτε αλλού εκτός από τα ειδικά κοντέινερς και με οποιαδήποτε σακούλα εκτός από ειδική σακούλα σκουπιδιών (ο Γερμανός, που έχει προβλέψει πως στην ουσία όλοι μας είμαστε αδύναμα όντα και θα κάνουμε την τσαπατσουλιά μας κάποτε, γιαυτό επιμένει σε κοντέινερς-φρούρια: τα σκουπίδια μένουν μέσα στο κοντέινερ με το έτσι θέλω).

Παραθέτω φωτογραφία που δεν αποδεικνύει τα λεγόμενά μου καθότι το κοντέινερ είναι πεντακάθαρο αλλά προκρίνεται άλλων φωτογραφιών τιμής ένεκεν, διότι είναι από το photostream του πρωθυπουργού μας:

Φωτογραφία από τον George A. Papandreou website @flickr

Ο κύριος πρωθυπουργός παραθέτει πειστήρια για την κατάσταση στην Ελλάδα σε άλλη φωτογραφία. Ίσως είναι από απεργία, ίσως και όχι.

Τελευταία ερώτηση: τι πετάμε στα σκουπίδια;

Εδώ σε θέλω μάγκα μου. Στην Ελλάδα είναι σαφής η απάντηση: ό,τι μας καπνίσει. Ναι, το ξέρω πως άρχισε και η ανακύκλωση στην Ελλάδα και όχι, δεν είμαι ανθέλλην αν και Έλλην, αλλά πόσοι συνΈλληνες δεν πετούν, π.χ., μπαταρίες στα σκουπίδια; Αυτό στη Γερμανία α-π-α-γ-ο-ρ-ε-ύ-ε-τ-α-ι και αν σε πιάσουν ούτε και ξέρω τι θα σε κάνουν. Μάλλον θα σε κοιτάξουν λες και είσαι από την Ελλάδα.

Στη Γερμανία διαχωρίζουμε και ΔΕΝ πετούμε στα σκουπίδια τα εξής:

• Το χαρτί πάσης φύσεως. Οι σχολαστικοί ανακυκλωτές (και είναι πολλοί) σκίζουν από φακέλλους με παράθυρο από σελοφάν το σελοφάν και κρατούν το χαρτί). Το χαρτί φυλάσσεται κάπου μέσα στο διαμέρισμα/σπίτι μας και πετιέται σε ειδικό σημείο συλλογής χαρτιού (φωτογραφία ακολουθεί παρακάτω)
• Το γυαλί πάσης φύσεως. Διαχωρίζουμε το γυαλιά ανάλογα με το χρώμα τους και το πετούμε σε ειδικό σημείο συλλογής γυαλιού (φωτογραφία ακολουθεί παρακάτω)
• Τις πάσης φύσεως συσκευασίες και σακούλες (κουτιά γάλακτος, κονσέρβες, σελοφάν, κλπ.). Αυτά πετιούνται σε διαφορετικό κοντέινερ από το κοντέινερ των σκουπιδιών (με κίτρινο καπάκι, δε φαίνεται στη φωτογραφία λόγω του χιονιού).

Σε πάμπολλα σημεία στην πόλη, συνήθως δίπλα σε σταθμούς μετρό υπάρχουν ειδικά σημεία ανακύκλωσης. Ιδού το κοντινότερο στο σπίτι μας:

Παρατηρούμε πως το σημείο συλλογής αποτελείται από απλά σιδερένια κουτιά μεγάλου μεγέθους (που δεν παίζουν μουσική όπως ένα σημείο ανακύκλωσης στην Πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα – χορηγός επικοινωνίας νομίζω ο Μελωδία FM…). Ιδού πειστήριο έγχρωμου και χαρούμενου σημείου ανακύκλωσης στην πατρίς-Ελλάς

Φωτογραφία από τον giotse @flickr

Τα εντελώς βαρετά και ίδια με τους Γερμανούς πρακτικά σιδερένια κουτιά αδειάζονται από ένα φορτηγό με έναν οδηγό: τα σηκώνει με τον γερανό και τα αδειάζει αυτόματα. Δεν ξέρω και δεν θέλω να μάθω πόσοι εργάτες αδειάζουν τον πολύχρωμο κάδο/ραδιόφωνο/παιχνίδι του σημείου ανακύκλωσης στην πατρίς-Ελλάς. Δεν θέλω επίσης να ξέρω πόσο κόστισε, ποιος τον πλήρωσε και ποιος τα τσέπωσε.

Στην Αγγλία η ανακύκλωση γινόταν με τρόπο κάπως μη φιλικό προς τον χρήστη. Στο Κέιμπριτζ υπήρχαν κουτιά διαφορετικού χρώματος, στα οποία συλλέγονται διαφορετικά πράγματα (μαύρο για γυαλί και κονσέρβες και χαρτί, μπλε για πλαστικά μπουκάλια κλπ.), με σύστημα φυσικά διαφορετικό σε κάθε πόλη (ενώ στη Γερμανία το σύστημα είναι παντού το ίδιο, πάνω κάτω). Τα κουτιά αυτά συλλέγονταν κάθε δεύτερη βδομάδα, εναλλακτικά με τα κανονικά σκουπίδια. Το σύστημα αυτό (τη μια βδομάδα μαζεύουμε τα κανονικά σας σκουπίδια και την άλλη τα ανακυκλούμενα) λανσαρίστηκε, με κλασικό βρετανικό τρόπο, ως προσπάθεια ενθάρρυνσης του πολίτη να μειώσει τα σκουπίδια, αλλά στην ουσία ήταν απλώς ένας καλός τρόπος μείωσης των εργατικών.

Ιδού φωτογραφικό παράδειγμα (όχι από το Κέιμπριτζ, καθώς δεν βρήκα φωτογραφία με Creative Commons από εκεί, αλλά από κάπου αλλού. Η εικόνα στον δρόμο ήταν ίδια πάντως):

Φωτογραφία από τον  net_efekt@flickr

Στο flickr  υπάρχει κοτζάμ γκρουπ Curbside recycling boxes, κάτι το οποίο δείχνει πόσο επαναστατική είναι η ιδέα της ανακύκλωσης α-λα UK. Επίσης διαβάζω πως στο Κέιμπριτζ βελτιώνεται το σύστημα με μπλε κάδους ανακύκλωσης, αλλά δεν τους πρόλαβα.