Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 απέκτησα τον πρώτο μου προσωπικό υπολογιστή: έναν Apple Macintosh Classic. Ένα από τα πρώτα δείγματα του σχεδιασμού all in one, ο Classic ήταν ένα μετρίου μεγέθους παραλληλόγραμο κουτί με ασπρόμαυρη οθόνη 9 ιντσών, σκληρό δίσκο 40 MB και μνήμη RAM 2 MB. Ο επεξεργαστής του έτρεχε σε μόλις 8MHz. Ο Classic είχε πληκτρολόγιο και ποντίκι· για την μεταφορά αρχείων σε άλλους υπολογιστές μπορούσε να χρησιμοποιήσει κανείς δισκέττες 3.5 ιντσών με χωρητικότητα 1.4 ΜB. Με το Μicrosoft Word 4.0, με εξελληνισμένα μενού και συλλαβισμό στα ελληνικά μπορούσε κανείς να πληκρολογήσει κάθε είδους κείμενα, με την χρήση τόσο μονοτονικών όσο και πολυτονικών γραμματοσειρών· με λίγη δημιουργικότητα το Word 4.0 μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την στοιχειοθέτηση ολόκληρων βιβλίων.

Πέρα από ορισμένα (σχετικά απλά) παιχνίδια και άλλα ψυχαγωγικού τύπου προγράμματα, ο Classic δεν ήταν σε θέση ούτε να αντικαταστήσει άλλες ηλεκτρονικές συσκευές (την τηλεόραση, το βίντεο, το πικάπ ή το κασσετόφωνο της εποχής εκείνης), ούτε να διευκολύνει την επικοινωνία με τον έξω κόσμο και την ανταλλαγή απόψεων, την άντληση πληροφοριών και την δημιουργία δικτύων φίλων που επικοινωνούν αποκλειστικά με το πληκτρολόγιο και το ποντίκι. Το ίντερνετ ήταν ακόμη στα σπάργανα και σίγουρα δεν αποτελούσε τον πρώτο λόγο για τον οποίο κανείς θα αγόραζε έναν προσωπικό υπολογιστή.

Ο Classic σε συνδυασμό με έναν εκτυπωτή ΙmageWriter με μελανοταινία και ακίδες ήταν ένας ακούραστος εργάτης παραγωγής και επεξεργασίας κειμένων· με την συνδρομή ενός εκτυπωτή LaserWriter (η τιμή του οποίου τον έκανε απαγορευτικό για κοινούς χρήστες την εποχή εκείνη) μπορούσε να μετατραπεί σε ένα απολύτως ικανοποιητικό βοηθό για την δημιουργία camera-ready πρωτοτύπων για το τυπογραφείο. Αν και αρκετοί χρήστες είχαν αρχίσει να διαμορφώνουν μια προσωπική σχέση με τον υπολογιστή τους (ιδιαίτερα το φιλικό λειτουργικό σύστημα του Mac βοηθούσε προς αυτή την κατεύθυνση) οι περισσότεροι χρήστες του Classic (και οποιουδήποτε άλλου προσωπικού υπολογιστή), ιδιαίτερα στον ακαδημαϊκό χώρο, τον θεωρούσαν αναντικατάστατο εργαλείο κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, για την συγγραφή κειμένων. Αυτή η κάπως νοσταλγική αναδρομή έχει στόχο να τονίσει τις αλλαγές που έχουν συμβεί στο μεταξύ στην χρήση των προσωπικών υπολογιστών και στην σχέση μας με αυτούς. Το στάδιο όπου ο προσωπικός υπολογιστής δεν ήταν κάτι που θεωρούνταν χρήσιμο για όλους τους ανθρώπους, που ήταν δηλαδή κάτι που θεωρούνταν απαραίτητο για κάποιες κατηγορίες μόνο ανθρώπων με ειδικά ενδιαφέροντα ή ανάγκες που εξαρτώνταν από τις επαγγελματικές τους δραστηριότητες έχει πλέον ξεπεραστεί. Σήμερα ο προσωπικός υπολογιστής θεωρείται τμήμα αυτού που έχει βαπτιστεί «ψηφιακή προσωπικότητα» ή «ψηφιακός εαυτός» (digital self)· η ανάπτυξη του ίντερνετ, ενός παγκόσμιου δια-δικτύου που προσφέρει πρόσβαση σε πληροφορίες και πηγές γνώσεις μη διαθέσιμες στο παρελθόν σε όλους τους πρόθυμους ανανώστες και σε μια κοινότητα χρηστών που είναι διεσπαρμένη σε όλη σχεδόν την υφήλιο και πρόθυμη να συνομιλήσει, να μοιράσει και να μοιραστεί γνώση και άλλες πληροφορίες μέσα από την οθόνη του υπολογιστή άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε γενικά την γνώση και την πρόσβαση σε αυτή.